Skip to main content

Text 13

ВІРШ 13

Devanagari

Деванагарі

अष्टमे मेरुदेव्यां तु नाभेर्जात उरुक्रम: ।
दर्शयन् वर्त्म धीराणां सर्वाश्रमनमस्कृतम् ॥ १३ ॥

Text

Текст

aṣṭame merudevyāṁ tu
nābher jāta urukramaḥ
darśayan vartma dhīrāṇāṁ
sarvāśrama-namaskṛtam
ашт̣аме мерудевйа̄м̇ ту
на̄бгер джа̄та урукрамах̣
дарш́айан вартма дгіра̄н̣а̄м̇
сарва̄ш́рама-намаскр̣там

Synonyms

Послівний переклад

aṣṭame — the eighth of the incarnations; merudevyām tu — in the womb of Merudevī, the wife of; nābheḥ — King Nābhi; jātaḥ — took birth; urukramaḥ — the all-powerful Lord; darśayan — by showing; vartma — the way; dhīrāṇām — of the perfect beings; sarva — all; āśrama — orders of life; namaskṛtam — honored by.

ашт̣аме  —  восьме з втілень; мерудевйа̄м ту  —  в лоні дружини Мерудеві; на̄бгех̣  —  царя Набгі; джа̄тах̣  —  народився; урукрамах̣   —   всемогутній Господь; дарш́айан  —  показуючи; вартма  —  шлях; дгіра̄н̣а̄м  —  досконалих істот; сарва  —  усіма; а̄ш́рама  —  життєвими станами; намаскр̣там  —  шанований.

Translation

Переклад

The eighth incarnation was King Ṛṣabha, son of King Nābhi and his wife Merudevī. In this incarnation the Lord showed the path of perfection, which is followed by those who have fully controlled their senses and who are honored by all orders of life.

Восьмим втіленням був цар Рішабга, син царя Набгі та його дружини Мерудеві. В цьому втіленні Господь показав шлях до досконалости, що ним ідуть ті, котрі цілковито опанували свої чуття й котрих шанують всі життєві стани.

Purport

Коментар

The society of human beings is naturally divided into eight by orders and statuses of life — the four divisions of occupation and four divisions of cultural advancement. The intelligent class, the administrative class, the productive class and the laborer class are the four divisions of occupation. And the student life, the householder’s life, retired life and renounced life are the four statuses of cultural advancement towards the path of spiritual realization. Out of these, the renounced order of life, or the order of sannyāsa, is considered the highest of all, and a sannyāsī is constitutionally the spiritual master for all the orders and divisions. In the sannyāsa order also there are four stages of upliftment toward perfection. These stages are called kuṭīcaka, bahūdaka, parivrājakācārya, and paramahaṁsa. The paramahaṁsa stage of life is the highest stage of perfection. This order of life is respected by all others. Mahārāja Ṛṣabha, the son of King Nābhi and Merudevī, was an incarnation of the Lord, and He instructed His sons to follow the path of perfection by tapasya, which sanctifies one’s existence and enables one to attain the stage of spiritual happiness which is eternal and ever increasing. Every living being is searching after happiness, but no one knows where eternal and unlimited happiness is obtainable. Foolish men seek after material sense pleasure as a substitute for real happiness, but such foolish men forget that temporary so-called happiness derived from sense pleasures is also enjoyed by the dogs and hogs. No animal, bird or beast is bereft of this sense pleasure. In every species of life, including the human form of life, such happiness is immensely obtainable. The human form of life, however, is not meant for such cheap happiness. The human life is meant for attaining eternal and unlimited happiness by spiritual realization. This spiritual realization is obtained by tapasya, or undergoing voluntarily the path of penance and abstinence from material pleasure. Those who have been trained for abstinence in material pleasures are called dhīra, or men undisturbed by the senses. Only these dhīras can accept the orders of sannyāsa, and they can gradually rise to the status of the paramahaṁsa, which is adored by all members of society. King Ṛṣabha propagated this mission, and at the last stage He became completely aloof from the material bodily needs, which is a rare stage not to be imitated by foolish men, but to be worshiped by all.

ПОЯСНЕННЯ:        Людське суспільство природно розкладається на вісім підрозділів, що їх складають суспільні та духовні стани життя: чотири підрозділи виділяють за діяльністю, інші чотири    —    за рівнем культури. Клас інтелектуалів, клас керівників, клас виробників та торговців і клас робітників    —     це чотири фахові верстви. А життя в учнівстві, сімейне життя, відхід від справ та життя у зреченості    —    це чотири рівні культурного поступу на шляху духовного усвідомлення. З цих чотирьох зречений стан життя, санн’ясу, вважають за найвищий, і санн’ясі за своїм становищем є духовним вчителем для всіх інших станів та верств. Сам статус санн’яси теж має чотири рівні наближення до досконалости. Їх називають кутічака, бахудака, парівраджакачар’я та парамахамса. Парамахамса    —    це найвищий ступінь життєвої досконалости. Тих, хто перебуває на рівні парамахамси, вшановують представники всіх станів життя. Махараджа Рішабга, син царя Набгі й Мерудеві, був втілення Господа; Він навчав Своїх синів йти до досконалости через тапас’ю, що освячує людське існування й дає можливість зійти на рівень духовного щастя, яке є вічне і весь час зростає. Будь-яка істота шукає щастя, але ніхто не знає, де знайти щастя вічне й безмежне. Немудрі люди намагаються замінити справжнє щастя матеріальною чуттєвою втіхою, не тямлячи, що так зване щастя чуттєвих утіх    —    тимчасове і приступне навіть собакам та свиням. Ніхто не обійдений чуттєвою втіхою: ні тварини, ні птахи, ні звірі. Кожна форма життя, і людська теж, має для такого щастя широкі можливості. Проте людське життя призначене не для цього дешевого щастя. Людині життя дане на те, щоб через духовне усвідомлення прийти вічного, безмежного щастя. Шляхом, що приводить до духовного усвідомлення, є тапас’я, коли істота добровільно відбуває покути і утримується від матеріальної втіхи. Тих, що навчені утримуватись від матеріальних насолод, називають дгірами, тобто людьми, яких не турбують чуття. Тільки дгіри можуть додержати всіх правил санн’яси і поступово піднятися на рівень парамахамс, яких шанують усі члени суспільства. Цю науку і проповідував цар Рішабга, що під кінець життя став незалежним від потреб матеріального тіла. Цього стану досягають лише поодинокі. Їх варто усіляко шанувати, але не мавпувати, як це роблять нетямущі люди.