Skip to main content

Text 27

Text 27

Devanagari

Devanagari

य: स्वकात्परतो वेह जातनिर्वेद आत्मवान् ।
हृदि कृत्वा हरिं गेहात्प्रव्रजेत्स नरोत्तम: ॥ २७ ॥

Text

Texto

yaḥ svakāt parato veha
jāta-nirveda ātmavān
hṛdi kṛtvā hariṁ gehāt
pravrajet sa narottamaḥ
yaḥ svakāt parato veha
jāta-nirveda ātmavān
hṛdi kṛtvā hariṁ gehāt
pravrajet sa narottamaḥ

Synonyms

Palabra por palabra

yaḥ — anyone who; svakāt — by his own awakening; parataḥ — or by hearing from another; iha — here in this world; jāta — becomes; nirvedaḥ — indifferent to material attachment; ātmavān — consciousness; hṛdi — within the heart; kṛtvā — having been taken by; harim — the Personality of Godhead; gehāt — from home; pravrajet — goes away; saḥ — he is; nara-uttamaḥ — the first-class human being.

yaḥ — todo aquel que; svakāt — por su propio acto de despertarse; parataḥ — o por oír a otro; iha — aquí en este mundo; jāta — se vuelve; nirvedaḥ — indiferente al apego material; ātmavān — conciencia; hṛdi — dentro del corazón; kṛtvā — habiendo sido tomado por; harim — la Personalidad de Dios; gehāt — del hogar; pravrajet — se va; saḥ — él es; nara-uttamaḥ — el ser humano de primera.

Translation

Traducción

He is certainly a first-class man who awakens and understands, either by himself or from others, the falsity and misery of this material world and thus leaves home and depends fully on the Personality of Godhead residing within his heart.

Ciertamente que es un hombre de primera aquel que despierta y entiende, bien sea por su propia cuenta o con la ayuda de otros, la falsedad y el sufrimiento de este mundo material, en virtud de lo cual se va del hogar y depende por completo de la Personalidad de Dios que reside en su corazón.

Purport

Significado

There are three classes of transcendentalists, namely, (1) the dhīra, or the one who is not disturbed by being away from family association, (2) one in the renounced order of life, a sannyāsī by frustrated sentiment, and (3) a sincere devotee of the Lord, who awakens God consciousness by hearing and chanting and leaves home depending completely on the Personality of Godhead, who resides in his heart. The idea is that the renounced order of life, after a frustrated life of sentiment in the material world, may be the stepping stone on the path of self-realization, but real perfection of the path of liberation is attained when one is practiced to depend fully on the Supreme Personality of Godhead, who lives in everyone’s heart as Paramātmā. One may live in the darkest jungle alone out of home, but a steadfast devotee knows very well that he is not alone. The Supreme Personality of Godhead is with him, and He can protect His sincere devotee in any awkward circumstance. One should therefore practice devotional service at home, hearing and chanting the holy name, quality, form, pastimes, entourage, etc., in association with pure devotees, and this practice will help one awaken God consciousness in proportion to one’s sincerity of purpose. One who desires material benefit by such devotional activities can never depend on the Supreme Personality of Godhead, although He sits in everyone’s heart. Nor does the Lord give any direction to persons who worship Him for material gain. Such materialistic devotees may be blessed by the Lord with material benefits, but they cannot reach the stage of the first-class human being, as above mentioned. There are many examples of such sincere devotees in the history of the world, especially in India, and they are our guides on the path of self-realization. Mahātmā Vidura is one such great devotee of the Lord, and we should all try to follow in his lotus footsteps for self-realization.

Hay tres clases de trascendentalistas: (1) el dhīra, o aquel que no se perturba al encontrarse lejos de la compañía de la familia, (2) aquel que está en la orden de vida de renuncia, o el que es sannyāsī a causa de un sentimiento de frustración, y (3) el devoto sincero del Señor que despierta su conciencia de Dios mediante el proceso de oír y cantar, y se va del hogar dependiendo por completo de la Personalidad de Dios, quien reside en su corazón. Es decir, la orden de vida de renuncia, después de una vida de sentimientos frustrados en el mundo material, puede que sea el primer paso en la senda de la autorrealización, pero la verdadera perfección del sendero de la liberación se alcanza cuando uno se acostumbra a depender por entero de la Suprema Personalidad de Dios, quien vive como Paramātmā en el corazón de todos. Puede que uno viva a solas, fuera del hogar, en la más oscura de las selvas, pero un devoto firme sabe muy bien que no está solo. La Suprema Personalidad de Dios está con él, y puede proteger a Su devoto sincero de cualquier circunstancia difícil. Así pues, uno debe practicar en casa el servicio devocional, oyendo y cantando el santo nombre del Señor, y oyendo y cantando acerca de su calidad, forma, pasatiempos, séquito, etc., en compañía de devotos puros, y esa práctica lo ayudará a uno a despertar conciencia de Dios en proporción a la sinceridad de su propósito. Aquel que desea beneficio material a cambio de esas actividades devocionales, nunca puede depender de la Suprema Personalidad de Dios, aunque Él se encuentra en el corazón de cada cual. Ni tampoco le da el Señor instrucción alguna a personas que lo adoran a cambio de un beneficio material. Puede que a esos devotos materialistas el Señor los bendiga con beneficios materiales, pero ellos no pueden llegar a la etapa del ser humano de primera que se mencionó anteriormente. Hay muchos ejemplos de esa clase de devotos sinceros en la historia del mundo, especialmente en la India, y ellos son nuestros guías en la senda de la autorrealización. Mahātmā Vidura es uno de esos grandes devotos del Señor, y todos debemos tratar de seguir sus pasos de loto en aras de la autorrealización.