Skip to main content

Sloka 23

Text 23

Verš

Texto

yadāsya nābhyān nalinād
aham āsaṁ mahātmanaḥ
nāvidaṁ yajña-sambhārān
puruṣāvayavān ṛte
yadāsya nābhyān nalinād
aham āsaṁ mahātmanaḥ
nāvidaṁ yajña-sambhārān
puruṣāvayavān ṛte

Synonyma

Palabra por palabra

yadā — když; asya — Jeho; nābhyāt — z břicha; nalināt — z lotosového květu; aham — já; āsam — narodil jsem se; mahā-ātmanaḥ — velké osoby; na avidam — nevěděl; yajña — obětní; sambhārān — složky; puruṣa — Pána; avayavān — části Jeho těla; ṛte — kromě.

yadā — en el momento de; asya — Su; nābhyāt — del abdomen; nalināt — de la flor de loto; aham — yo; āsam — nací; mahā-ātmanaḥ — de la gran persona; na avidam — no sabía; yajña — de sacrificio; sambhārān — ingredientes; puruṣa — del Señor; avayavān — extremidades corporales personales; ṛte — excepto.

Překlad

Traducción

Když jsem se narodil na lotosovém květu vyrůstajícím z břicha Pána (Mahā-Viṣṇua), velké Osoby, neměl jsem k dispozici žádné jiné složky pro vykonávání obětí, než části těla této velké Osobnosti Božství.

Cuando yo nací de la flor de loto abdominal del Señor [Mahā-Viṣṇu], la grandiosa persona, yo no tenía ningún otro ingrediente para ejecuciones de sacrificios, a excepción de las extremidades corporales de la gran Personalidad de Dios.

Význam

Significado

Pán Brahmā, stvořitel vesmírného projevu, je znám jako Svayambhū neboli “ten, který se narodil bez otce a matky”. Obvykle se živé bytosti rodí po sexuálním spojení dvou bytostí opačného pohlaví, otce a matky. Brahmā, prvorozená živá bytost, se však narodil z lotosového květu, rostoucího z břicha Mahā-Viṣṇua, úplné expanze Pána Kṛṣṇy. Lotos, vyrůstající z břicha Pána, je jednou z částí Jeho těla, a Brahmā se rodí z tohoto lotosu. Pán Brahmā je tedy také částí Pánova těla. Když se Brahmā zjevil v obrovské prázdné dutině vesmíru, viděl jen tmu a nic jiného. Byl zmaten a Pán ho v srdci inspiroval, aby se podrobil odříkání a tak získal složky pro vykonávání oběti. Neexistovalo však nic než oni dva — Osobnost Mahā-Viṣṇua a Brahmā samotný, který se narodil z části těla Pána. Pro vykonávání obětí je zapotřebí mnohé, zvláště zvířata. Účelem zvířecí oběti není zvíře zabít, ale dosáhnout úspěšného provedení oběti. Zvíře obětované v ohni sice umírá, ale v příštím okamžiku dostává nový život působením védských hymnů, které pronáší zkušený kněz. Bez takového zkušeného kněze je zvířecí oběť v ohni na obětním oltáři zakázána. Brahmā tedy stvořil z částí těla Garbhodakaśāyī Viṣṇua i složky oběti, a tak stvořil celý vesmírný řád. Nic není stvořeno z prázdnoty, ale vše je stvořeno z Osoby Pána. Pán říká v Bhagavad-gītě (10.8): ahaṁ sarvasya prabhavo mattaḥ sarvaṁ pravartate — “Vše je vytvořeno z částí Mého těla, a Já jsem proto původním zdrojem všeho stvoření.”

El Señor Brahmā, el creador de la manifestación cósmica, es conocido como Svayambhū, o aquel que nace sin padre ni madre. El proceso general que se sigue es que una criatura viviente nace de la unión sexual del padre, el elemento masculino, y la madre, el elemento femenino. Pero Brahmā, el ser viviente primogénito, nace de la flor de loto abdominal de la expansión plenaria Mahā-Viṣṇu del Señor Kṛṣṇa. La flor de loto abdominal es parte de las extremidades corporales del Señor, y Brahmā nace de la flor de loto. Por lo tanto, el Señor Brahmā también es una parte del cuerpo del Señor. Brahmā, después de su aparición en el gigantesco vacío del universo, vio oscuridad y nada más. Él se quedó perplejo, y desde su corazón fue inspirado por el Señor para que se sometiera a austeridades, adquiriendo así los ingredientes de las ejecuciones de sacrificios. Pero no había nada a excepción de ellos dos, es decir, la Personalidad de Mahā-Viṣṇu y el propio Brahmā, nacido de la parte corporal del Señor. Para las ejecuciones de sacrificios se requerían de muchos ingredientes, especialmente de animales. El sacrificio animal nunca es para matar al animal, sino para alcanzar el exitoso resultado del sacrificio. El animal que se ofrece en el fuego de sacrificio es, por así decirlo, destruido, pero de inmediato recibe una nueva vida, en virtud de los himnos védicos que canta el sacerdote experto. Cuando no se consigue un sacerdote así de experto, el sacrificio animal en el fuego del altar de sacrificio está prohibido. Así pues, Brahmā creó incluso los ingredientes de los sacrificios, usando las extremidades corporales de Garbhodakaśāyī Viṣṇu, lo cual significa que el orden cósmico fue creado por el propio Brahmā. Además, nada se crea de la nada, sino que todo se crea al tomarlo de la persona del Señor. El Señor dice en el Bhagavad-gītā (10.8): ahaṁ sarvasya prabhavo mattaḥ sarvaṁ pravartate. «Todo está hecho de Mis extremidades corporales, y Yo soy, por lo tanto, la fuente original de toda creación».

Impersonalisté namítají, že nemá žádný význam uctívat Pána, když Pán je všechno. Personalista ovšem uctívá Pána s pocitem vděčnosti a využívá k tomu složek vzešlých z částí Pánova těla. Ovoce a květy rostou z těla Země, a přesto moudrý oddaný uctívá matku Zemi věcmi, které sama zrodila. Podobně je matka Ganga uctívána vodou z Gangy, a oddaný přesto získá své výsledky. Pán je rovněž uctíván předměty pocházejícími z částí Jeho těla, a přesto oddaný, který je sám částí Pána, získává plody oddané služby Pánu. Zatímco impersonalista dochází k mylnému závěru, že on sám je Pán, personalista s pocitem vděčnosti uctívá Pána oddanou službou, a je si dobře vědom toho, že se od Pána nic neliší. Oddaný se proto snaží použít vše ve službě Pánu, protože ví, že vše je Pánovým vlastnictvím a že nikdo nemůže nic prohlašovat za své vlastní. Toto dokonalé pojetí jednoty pomáhá oddanému zaměstnat se v láskyplné službě, zatímco namyšlený impersonalista zůstává navěky neoddaným, kterého Pán nikdy neuzná.

Los impersonalistas arguyen que no hay beneficio alguno en adorar al Señor, si todo no es más que el propio Señor. El personalista, sin embargo, adora al Señor debido a un gran sentido de gratitud, utilizando los ingredientes que nacen de las extremidades corporales del Señor. Las frutas y las flores se obtienen del cuerpo de la Tierra, y, sin embargo, el devoto sensato adora a la madre Tierra con ingredientes que nacen de la Tierra. En forma similar, a la madre Ganges se le adora mediante el agua del Ganges y, sin embargo, el adorador disfruta del resultado de esa adoración. La adoración del Señor también se realiza con los ingredientes que nacen de las extremidades corporales del Señor, y, no obstante, el adorador, que es en sí una parte del Señor, consigue el resultado del servicio devocional que se le presta al Señor. Mientras que el impersonalista concluye erróneamente que él mismo es el Señor, el personalista, movido por una gran gratitud, adora al Señor mediante el servicio devocional, sabiendo perfectamente bien que nada es diferente del Señor. Por lo tanto, el devoto se esfuerza por aplicar todo en el servicio del Señor, debido a que sabe que todo es propiedad del Señor, y que nadie puede decir que algo le pertenece. Esa concepción perfecta de identidad ayuda al adorador a que esté dedicado a Su servicio amoroso, mientras que el impersonalista, estando falsamente envanecido, continúa siendo un no devoto por siempre, sin ser reconocido por el Señor.