Skip to main content

Sloka 1

Text 1

Verš

Texto

sūta uvāca
vaiyāsaker iti vacas
tattva-niścayam ātmanaḥ
upadhārya matiṁ kṛṣṇe
auttareyaḥ satīṁ vyadhāt
sūta uvāca
vaiyāsaker iti vacas
tattva-niścayam ātmanaḥ
upadhārya matiṁ kṛṣṇe
auttareyaḥ satīṁ vyadhāt

Synonyma

Palabra por palabra

sūtaḥ uvāca — Sūta Gosvāmī řekl; vaiyāsakeḥ — Śukadeva Gosvāmīho; iti — tato; vacaḥ — slova; tattva-niścayam — potvrzující pravdu; ātmanaḥ — o vlastním já; upadhārya — když realizoval; matim — soustředění mysli; kṛṣṇe — na Pána Kṛṣṇu; auttareyaḥ — syn Uttary; satīm — věrný; vyadhāt — obrátil.

sūtaḥ uvāca — Sūta Gosvāmī dijo; vaiyāsakeḥ — de Śukadeva Gosvāmī; iti — así; vacaḥ — discursos; tattva-niścayam — aquello que verifica la verdad; ātmanaḥ — en el ser; upadhārya — justo al haber comprendido; matim — concentración de la mente; kṛṣṇe — al Señor Kṛṣṇa; auttareyaḥ — el hijo de Uttarā; satīm — casto; vyadhāt — aplicó.

Překlad

Traducción

Sūta Gosvāmī řekl: Když Mahārāja Parīkṣit, syn Uttary, slyšel slova Śukadeva Gosvāmīho, pojednávající o pravdě o vlastním já, soustředil s vírou svoji pozornost na Pána Kṛṣṇu.

Sūta Gosvāmī dijo: Mahārāja Parīkṣit, el hijo de Uttarā, después de oír los discursos de Śukadeva Gosvāmī, que estaban todos relacionados con la verdad acerca del ser, aplicó su concentración fielmente sobre el Señor Kṛṣṇa.

Význam

Significado

Slovo satīm je v tomto verši velice význačné. Znamená “existující” a “věrný” a oba tyto významy lze dokonale vztáhnout na Mahārāje Parīkṣita. Jak je řečeno v Bhagavad-gītě (15.15), všechny védské příběhy mají pevně upoutat naši pozornost na lotosové nohy Pána Kṛṣṇy. Mahārāja Parīkṣit měl to štěstí, že byl přitahován k Pánovi již v lůně svojí matky. Byl v matčině těle napaden atomovou pumou brahmāstrou, kterou vypustil Aśvatthāmā, ale Pánova milost ho před žárem této ohnivé zbraně zachránila. Král od té doby neustále soustředil svou mysl na Pána Kṛṣṇu, a tak byl dokonale věrný ve své oddané službě. Přirozeně tedy byl věrným oddaným Pána, a když ještě slyšel od Śrīly Śukadeva Gosvāmīho o nutnosti uctívat jedině Pána a nikoho jiného, nehledě na to, zda jsme plni tužeb či zda žádné touhy nemáme, jeho přirozená náklonnost ke Kṛṣṇovi ještě zesílila. O tom jsme již hovořili.

La palabra satīm es muy significativa. Dicha palabra significa «existente» y «casto». Y ambos significados se pueden aplicar perfectamente en el caso de Mahārāja Parīkṣit. Toda la aventura védica tiene por objeto dirigir la atención de uno, enteramente y sin ninguna desviación, hacia los pies de loto del Señor Kṛṣṇa, tal como se instruye en el Bhagavad-gītā (15.15). Por fortuna, a Mahārāja Parīkṣit ya lo había atraído el Señor desde el comienzo de su cuerpo, en el vientre de su madre. En el vientre de su madre fue atacado por la bomba atómica brahmāstra lanzada por Aśvatthāmā, pero por la gracia del Señor se salvó de ser quemado por el arma abrasadora, y desde entonces el rey concentraba la mente en el Señor Kṛṣṇa de modo continuo, lo cual lo volvió absolutamente casto en el servicio devocional. Así que, como algo natural, él era un devoto casto del Señor, y al oír además a Śrīla Śukadeva Gosvāmī decir que se debe adorar al Señor únicamente y a nadie más, aun a pesar de que se esté lleno de toda clase de deseos o de que no se tenga ninguno, el afecto natural que sentía por Kṛṣṇa se fortaleció. Esto ya lo hemos discutido.

Chce-li se někdo stát čistým oddaným Pána, jsou velice důležité dvě věci — mít možnost narodit se v rodině oddaného a mít požehnání pravého duchovního mistra. Milostí Pána Kṛṣṇy měl Parīkṣit Mahārāja obojí. Narodil se v rodině velkých oddaných, Pāṇḍuovců, a Pán ho zachránil, aby zachoval jejich dynastii a aby jim projevil Svoji zvláštní přízeň. A když potom Pánovým řízením Mahārāje Parīkṣita proklel syn brāhmaṇy, králi to umožnilo získat společnost takového duchovního mistra jako byl Śukadeva Gosvāmī. V Caitanya-caritāmṛtě je řečeno, že jedině milostí duchovního mistra a Pána Kṛṣṇy se člověk může dostat na cestu oddané služby, a to je velice dobře vidět na životě Mahārāje Parīkṣita. Tím, že se narodil v rodině oddaných, přišel automaticky do styku s Kṛṣṇou a po tomto setkání na Něho neustále vzpomínal. Pán dal proto králi další příležitost k rozvoji oddané služby tím, že ho přivedl k Śukadevovi Gosvāmīmu, Svému neochvějnému oddanému majícímu dokonalé poznání o seberealizaci. Jak se dalo čekat, nasloucháním pravému duchovnímu mistrovi se král naučil ještě lépe soustředit svou věrnou mysl na Pána Kṛṣṇu.

Para volverse devoto puro del Señor Kṛṣṇa son sumamente esenciales dos cosas: tener la oportunidad de nacer en la familia de un devoto y tener las bendiciones de un maestro espiritual genuino. Por la gracia del Señor Kṛṣṇa, Parīkṣit Mahārāja tuvo ambas oportunidades. Él nació en una familia de grandes devotos, como lo eran los Pāṇḍavas, y el Señor, tan solo para perpetuar la dinastía de los Pāṇḍavas y favorecerlos de manera especial, salvó específicamente a Mahārāja Parīkṣit, quien, más adelante y por disposición del Señor, fue maldecido por el hijo de un brāhmaṇa y pudo llegar a tener la compañía de un maestro espiritual tal como Śukadeva Gosvāmī. En el Caitanya-caritāmṛta se dice que una persona afortunada, por la misericordia del maestro espiritual y del Señor Kṛṣṇa, llega a la senda del servicio devocional. Esto se aplicaba perfectamente en el caso de Mahārāja Parīkṣit. Por haber nacido en una familia de devotos, él se puso en contacto con Kṛṣṇa de manera automática, y después de tener ese contacto, recordaba al Señor constantemente. En consecuencia, el Señor Kṛṣṇa le dio al rey otra oportunidad de desarrollarse en el ámbito del servicio devocional, al presentarle a Śukadeva Gosvāmī, un devoto firme del Señor que tenía conocimiento perfecto acerca de la autorrealización. Y por el hecho de oír a un maestro espiritual genuino, él fue perfectamente capaz de concentrar aun más su casta mente en el Señor Kṛṣṇa, de una manera natural.