Skip to main content

Sloka 24

Text 24

Verš

Texto

sa deva-devo bhagavān pratīkṣatāṁ
kalevaraṁ yāvad idaṁ hinomy aham
prasanna-hāsāruṇa-locanollasan-
mukhāmbujo dhyāna-pathaś catur-bhujaḥ
sa deva-devo bhagavān pratīkṣatāṁ
kalevaraṁ yāvad idaṁ hinomy aham
prasanna-hāsāruṇa-locanollasan-
mukhāmbujo dhyāna-pathaś catur-bhujaḥ

Synonyma

Palabra por palabra

saḥ — On; deva-devaḥ — Nejvyšší Pán pánů; bhagavān — Osobnost Božství; pratīkṣatām — kéž počká; kalevaram — tělo; yāvat — dokud; idam — toto (hmotné tělo); hinomi — opustím; aham — já; prasanna — veselý; hāsa — s úsměvem na tváři; aruṇa-locana — oči rudé jako ranní slunce; ullasat — nádherně ozdobený; mukha-ambujaḥ — lotosový květ Jeho obličeje; dhyāna-pathaḥ — na cestě mé meditace; catur-bhujaḥ — čtyřruká podoba Nārāyaṇa (Božstvo, které Bhīṣmadeva uctíval).

saḥ — Él; deva-devaḥ — el Supremo Señor de los señores; bhagavān — la Personalidad de Dios; pratīkṣatām — tenga la bondad de esperar; kalevaram — cuerpo; yāvat — mientras; idam — este (cuerpo material); hinomi — deje; aham — yo; prasanna — alegre; hāsa — sonriente; aruṇa-locana — ojos tan rojos como el sol de la mañana; ullasat — adornada hermosamente; mukha-ambujaḥ — Su cara cual flor de loto; dhyāna-pathaḥ — en la senda de mi meditación; catur-bhujaḥ — la forma de Nārāyaṇa de cuatro manos (la Deidad venerable de Bhīṣmadeva).

Překlad

Traducción

Kéž můj Pán, který má čtyři paže a Jehož nádherně ozdobený lotosový obličej s očima rudýma jako vycházející slunce se usmívá, setrvá do okamžiku, kdy opustím toto hmotné tělo.

Que mi Señor, quien tiene cuatro manos, y cuya cara de loto hermosamente adornada y con ojos tan rojos como el sol naciente, está sonriendo, tenga la bondad de esperarme hasta ese momento en que yo deje este cuerpo material.

Význam

Significado

Bhīṣmadeva velice dobře věděl, že Pán Kṛṣṇa je původní Nārāyaṇa. Uctíval čtyřrukého Nārāyaṇa, ale byl si vědomý toho, že čtyřruký Nārāyaṇa je úplnou expanzí Pána Kṛṣṇy. Nepřímo si přál, aby Pán Śrī Kṛṣṇa projevil Svůj čtyřruký rys jako Nārāyaṇa. Vaiṣṇava se chová vždy pokorně. Bylo stoprocentně jisté, že Bhīṣmadeva vstoupí ihned po opuštění hmotného těla na Vaikuṇṭha-dhām, ale přesto si jako pokorný vaiṣṇava přál, aby mohl vidět Pánovu nádhernou tvář, jako kdyby hrozilo, že po opuštění současného těla už Pána neuvidí. Vaiṣṇava není pyšný, přestože Pán Svým čistým oddaným zaručuje vstup do Své říše. Bhīṣmadeva zde říká “dokud neopustím toto tělo”. Znamená to, že velký generál se chystal opustit tělo ze své vlastní vůle a že nepodléhal zákonům přírody. Byl tak mocný, že mohl ve svém těle zůstat tak dlouho, jak si přál. To bylo požehnání od jeho otce. Přál si, aby Pán před ním stál ve Své čtyřruké podobě Nārāyaṇa, aby se na Něho mohl soustředit a být v tranzu této meditace. Tak mohly myšlenky na Pána posvětit jeho mysl. Bylo mu lhostejné, kam půjde po smrti. Čistý oddaný se nikdy příliš nesnaží, aby se vrátil zpátky do Božího království. Zcela se odevzdává vůli Pána. Přeje-li si Pán, aby šel do pekla, přinese mu to stejnou spokojenost. Čistý oddaný opatruje pouze jedinou touhu — aby bez ohledu na okolnosti mohl neustále pozorně myslet na lotosové nohy Pána. To bylo jediné, co Bhīṣmadeva chtěl: aby odcházel s myslí pohrouženou do myšlenek na Pána. To je nejvyšší cíl čistého oddaného.

Bhīṣmadeva sabía bien que el Señor Kṛṣṇa es el Nārāyaṇa original. Su Deidad venerable era el Nārāyaṇa de cuatro manos, pero él sabía que este último es una expansión plenaria del Señor Kṛṣṇa. Indirectamente, él deseaba que el Señor Śrī Kṛṣṇa manifestara Su aspecto de Nārāyaṇa de cuatro manos. Un vaiṣṇava siempre tiene un comportamiento humilde. Aunque era cien por ciento seguro que Bhīṣmadeva iría a Vaikuṇṭha-dhāma inmediatamente después de dejar el cuerpo material, aun así, como vaiṣṇava humilde que era, deseaba ver la hermosa cara del Señor, ya que, después de dejar el cuerpo actual, podía encontrarse en una posición en que no pudiera ver al Señor ya más. Un vaiṣṇava no es engreído, aunque el Señor le garantiza a Su devoto puro la entrada en Su morada. Aquí, Bhīṣmadeva dice «Mientras yo no deje este cuerpo». Esto significa que el gran general dejaría el cuerpo por su propia voluntad; a él no lo forzaban las leyes de la naturaleza. Él era tan poderoso, que podía quedarse en el cuerpo mientras lo deseara. Él recibió de su padre esa bendición. Él deseaba que el Señor permaneciera ante él en Su aspecto de Nārāyaṇa de cuatro manos, para poder concentrarse en Él y así quedar en trance en esa meditación. En ese entonces, la mente se le podría santificar con pensar en el Señor. Así pues, a él no le importaba a dónde iría. Un devoto puro nunca está ansioso de ir de vuelta al Reino de Dios. Él depende enteramente de la buena voluntad del Señor. Él está igualmente satisfecho incluso si el Señor desea que vaya al infierno. Él único deseo que un devoto puro abriga, es el de siempre poder pensar en los pies de loto del Señor con toda su atención, sin importarle nada más. Bhīṣmadeva tan solo quería esto: tener la mente absorta en el Señor, y morir así. Esa es la ambición máxima de un devoto puro.