Skip to main content

Sloka 37

Text 37

Verš

Texto

sva-prāṇān yaḥ para-prāṇaiḥ
prapuṣṇāty aghṛṇaḥ khalaḥ
tad-vadhas tasya hi śreyo
yad-doṣād yāty adhaḥ pumān
sva-prāṇān yaḥ para-prāṇaiḥ
prapuṣṇāty aghṛṇaḥ khalaḥ
tad-vadhas tasya hi śreyo
yad-doṣād yāty adhaḥ pumān

Synonyma

Palabra por palabra

sva-prāṇān — svůj vlastní život; yaḥ — ten, kdo; para-prāṇaiḥ — za cenu životů druhých; prapuṣṇāti — vydržuje; aghṛṇaḥ — bezostyšný; khalaḥ — podlý; tat-vadhaḥ — zabitím jeho; tasya — jeho; hi — jistě; śreyaḥ — dobro; yat — kterou; doṣāt — chybou; yāti — jde; adhaḥ — dolů; pumān — osoba.

sva-prāṇān — la propia vida de uno; yaḥ — aquel que; para-prāṇaiḥ — a costa de la vida de otros; prapuṣṇāti — mantiene bien; aghṛṇaḥ — desvergonzado; khalaḥ — despreciable; tat-vadhaḥ — la matanza de él; tasya — su; hi — ciertamente; śreyaḥ — bienestar; yat — mediante el cual; doṣāt — por la culpa; yāti — va; adhaḥ — hacia abajo; pumān — una persona.

Překlad

Traducción

Krutý a podlý člověk, který se drží při životě za cenu životů druhých, si pro své vlastní dobro zaslouží, aby byl zabit. Jinak ho jeho vlastní činnosti poníží.

Una persona cruel y despreciable que mantiene su existencia a costa de la vida de otros, merece ser matada por su propio bien, pues de lo contrario irá hacia abajo por sus propias acciones.

Význam

Significado

Pro toho, kdo žije krutě a bezostyšně za cenu života někoho jiného, je “život za život” spravedlivým trestem. Politická etika říká, že udělit vrahovi trest smrti je správné proto, že ho to zachrání před peklem. Jestliže stát takto potrestá vraha, je to pro něho jen dobře, neboť nebude muset za svoji vraždu trpět v příštím životě. Trest smrti je pro vraha nejnižší možný trest. Ve smṛti-śāstrách je řečeno, že lidé, které král potrestá podle zásady “život za život”, jsou očištěni od všech svých hříchů natolik, že pro ně připadá v úvahu i povýšení na nebeské planety. Podle Manua, velkého autora občanských zákonů a náboženských zásad, je za vraha třeba pokládat i toho, kdo zabije zvíře. Zvířecí potrava není v žádném případě určená civilizovaným lidem, jejichž prvořadou povinností je připravit se na návrat k Bohu. Manu říká, že na zabití zvířete se obvykle podílí celá skupina hříšníků a na ty všechny se vztahuje trest za vraždu; stejně jako když skupina spiklenců zabije společnými silami člověka. Vrahem je ten, kdo dává svolení, ten, kdo zvíře zabíjí, ten, kdo poražené zvíře prodává, ten, kdo zvíře vaří, ten, kdo řídí rozdávání pokrmu, a konečně i ten, kdo tuto vařenou zvířecí potravu jí. Ti všichni podléhají trestu přírodních zákonů. Přes veškerý pokrok hmotné vědy nikdo nedokáže stvořit žádnou živou bytost, a nikdo proto nemá právo ze svého rozmaru nějakou živou bytost zabít. Těm, kteří jedí maso, písma dovolují pouze omezené zvířecí oběti, a tato svolení mají zabránit otevírání jatek a ne podporovat zabíjení zvířat. Písmy dovolený postup obětování zvířete je dobrý jak pro obětované zvíře, tak pro pojídače zvířat. Pro zvíře je dobrý v tom smyslu, že obětované zvíře je po oltářní oběti ihned povýšené do lidské podoby, a pojídače zvířat zachraňuje od vážnějšího hříchu (jako je pojídání masa z velkých jatek, což jsou příšerná místa, která přinášejí všemožné hmotné pohromy společnosti, zemi a lidstvu celkově). Hmotný svět je sám o sobě místem plným úzkosti a rozvoj zvířecích jatek znečišťuje celé ovzduší čím dál více válkami, morem, hladověním a mnoha dalšími nechtěnými kalamitami.

Una vida a cambio de otra es el castigo justo para una persona que cruel y desvergonzadamente vive a costa de la vida de otro. La moralidad política consiste en castigar a una persona cruel con una sentencia de muerte, a fin de salvar a esa persona de tener que ir al infierno. Que el Estado condene a un asesino a la pena capital, es bueno para el delincuente, debido a que en su siguiente vida no tendrá que sufrir por el asesinato que cometió. Dicha sentencia de muerte para el asesino es el mejor castigo que se le puede ofrecer, y se dice en los smṛti-śāstras que los hombres que el rey castiga bajo el principio de una vida a cambio de otra se purifican de todos sus pecados, hasta el punto en que pueden ser merecedores de ser promovidos a los planetas del cielo. Según Manu, el gran autor de los códigos civiles y de los principios religiosos, incluso a la persona que mata a un animal se le debe tener por asesina, debido a que la carne animal no es para el hombre civilizado, cuyo principal deber es el de prepararse para ir de vuelta a Dios. Él dice que en el acto de matar a un animal, hay una conspiración habitual que hace el grupo de pecadores, y todos ellos son susceptibles de ser castigados como asesinos, tal como un grupo de conspiradores que, unidos, matan a un ser humano. El que da permiso, el que mata al animal, el que vende al animal sacrificado, el que cocina al animal, el que se encarga de la distribución de la comida y, finalmente, el que come esa carne animal cocinada, son todos asesinos, y todos ellos son susceptibles de ser castigados por las leyes de la naturaleza. Nadie puede crear a un ser viviente, pese a todo el avance de la ciencia material, y, en consecuencia, nadie tiene el derecho de matar a un ser viviente por independientes caprichos. Para la gente que come animales, las Escrituras han sancionado únicamente que dicha gente los sacrifique de modo restringido, y dichas sanciones se encuentran ahí solo para limitar la apertura de mataderos, y no para alentar la matanza de animales. El procedimiento por el cual en las Escrituras se permite el sacrificio animal, es bueno tanto por el animal sacrificado como para la gente que come animales. Es bueno para el animal, en el sentido de que, después de ser sacrificado en el altar, el animal sacrificado es promovido de inmediato a la forma humana de vida, y la persona que come animales se salva de tipos más burdos de pecados (como el comer carnes suministradas por mataderos organizados, que son lugares macabros en los que se engendran toda clase de aflicciones materiales para la sociedad, el país y la gente en general). El mundo material es en sí un lugar que siempre está lleno de angustias, y al alentar la matanza de animales, toda la atmósfera se contamina cada vez más con guerra, pestilencia, hambre y muchas otras calamidades indeseables.