Skip to main content

10. KAPITOLA

Capítulo 10

Vysvobození Nalakúvary a Manigrívy

La liberación de Nalakūvara y Maṇigrīva

Zde bude popsán příběh o prokletí Nalakúvary a Manigrívy a o tom, jak je Krišna podle milostivého přání velkého mudrce Nárady vysvobodil.

En este capítulo se describe la historia de la maldición de Nalakūvara y Maṇigrīva, y cómo Kṛṣṇa los liberó gracias al deseo supremamente bienaventurado del gran sabio Nārada.

Dva velcí polobozi Nalakúvara a Manigríva byli syny strážce nebeských pokladů Kuvéry, který byl velkým oddaným Pána Šivy. Milostí Pána Šivy nemělo Kuvérovo hmotné bohatství konce. Synové bohatých otců často propadají vínu a ženám, a právě to se stalo těmto dvěma synům Kuvéry. Jednou tito bratři zatoužili po požitku a vstoupili do zahrady Pána Šivy v oblasti Kailásu, na břehu Mandákiní Gangy. Tam hodně pili a naslouchali zpěvu krásných dívek, které je do této zahrady plné voňavých květů doprovázely. Oba polobozi pak opilí vstoupili do Gangy, v níž rostlo mnoho lotosů, a tam začali ve společnosti mladých dívek dovádět, stejně jako ve vodě dovádějí sloni se slonicemi.

Los dos grandes semidioses Nalakūvara y Maṇigrīva eran hijos de Kuvera, el tesorero de los semidioses, quien era un gran devoto del Señor Śiva. Las opulencias materiales de Kuvera, por la gracia del Señor Śiva, no tenían límite. A menudo, los hijos de los hombres ricos se vuelven adictos al vino y a las mujeres; así mismo, estos dos hijos de Kuvera también eran adictos al vino y a la vida sexual. Una vez, estos dos semidioses, con el deseo de disfrutar, entraron al jardín del señor Śiva en la provincia de Kailāsa, a orillas del Mandākinī Ganges. Allí, ellos bebieron mucho y se dedicaron a oír los dulces cantos de las hermosas mujeres que los acompañaban en aquel jardín de fragantes flores. En estado de ebriedad, ellos se internaron en las aguas del Ganges, el cual estaba cubierto de flores de loto, y se pusieron a disfrutar de la compañía de las jóvenes tal como los elefantes disfrutan a las elefantas dentro del agua.

Zatímco si užívali ve vodě, procházel tamtudy najednou velký mudrc Nárada. Bylo mu jasné, že polobozi Nalakúvara a Manigríva jsou příliš opilí na to, aby si všimli jeho příchodu. Dívky však nebyly tolik opilé jako oni; ihned se zastyděly, že jsou před velkým mudrcem Náradou nahé, a začaly se co nejrychleji oblékat. Oba synové Kuvéry však byli tak opilí, že Náradovu přítomnost nedokázali vzít na vědomí, a proto se ani nesnažili zahalit svá těla. Když Nárada viděl polobohy, jak jsou pitím zbaveni veškeré důstojnosti, projevil jim svoji bezpříčinnou milost a pro jejich dobro je proklel.

Mientras Nalakūvara y Maṇigrīva se divertían así en las aguas del Ganges, de repente ocurrió que Nārada, el gran sabio, pasó por ahí. Nārada pudo comprender que los semidioses Nalakūvara y Maṇigrīva estaban demasiado embriagados para darse cuenta de su presencia. Las jóvenes, no obstante, no estaban tan embriagadas como los semidioses, y de inmediato se avergonzaron de estar desnudas ante el gran sabio Nārada. Ellas se cubrieron a toda prisa. Los dos semidioses hijos de Kuvera estaban tan embriagados, que no pudieron apreciar la presencia del sabio Nārada, y, por lo tanto, no cubrieron sus cuerpos. Al ver tan degradados por la embriaguez a los dos semidioses, Nārada deseó favorecerlos, y, en consecuencia, exhibió su misericordia sin causa para con ellos, maldiciéndolos.

Velký mudrc s nimi měl soucit, a proto chtěl ukončit jejich iluzorní požitek z pití a společnosti mladých dívek a chtěl, aby se setkali s Pánem Krišnou tváří v tvář. Proto formuloval jejich prokletí následovně. Řekl, že pouto k hmotnému požitku vzniká kvůli nárůstu kvality vášně. Je-li člověk v hmotném světě obdařen hmotným bohatstvím, propadne obvykle třem neřestem: omamným látkám, sexu a hazardování. Hmotně bohatí lidé jsou pyšní na to, jaký nahromadili majetek, a stávají se tak nemilosrdnými, že se dají na zabíjení zvířat a otevírají jatka. Myslí si, že sami nikdy nezemřou. Takoví hlupáci zapomínají na přírodní zákony a nadměrně se zamilují do svého těla. Zapomínají, že i vysoce civilizované hmotné tělo, až po úroveň polobohů, se nakonec promění ve výkaly či popel. A po dobu života, ať už je vnější postavení těla jakékoliv, jsou v něm jen výkaly, moč a různí červi. Materialisté, ponoření v zášti a páchající násilí na jiných tělech, tak nemohou znát konečný cíl života, a jelikož ho neznají, v příštím životě obvykle poklesnou do pekelných podmínek. Takoví hlupáci se dopustí jakékoliv hříšné činnosti pro uspokojení pomíjivého těla a nejsou schopni se ani zamyslet, zda jim to tělo skutečně patří. Běžně se říká, že tělo patří tomu, kdo ho živí. Můžeme tedy zvážit, zda toto tělo patří nám osobně, nebo pánu, kterému sloužíme. Otrokář si nárokuje vlastnické právo na těla otroků, protože jim dává jídlo. Můžeme se také ptát, zda tělo nenáleží otci, který je jeho pánem, protože dal semeno, z něhož vzniklo, nebo matce, která tělo dítěte vyvinula ve svém lůně.

Debido a que el gran sabio se compadeció de ellos, quiso terminar con su falso disfrute de la embriaguez y la compañía de muchachas jóvenes, y quiso que ellos viesen al Señor Kṛṣṇa cara a cara. Él pensó maldecirlos en base a lo siguiente. Nārada dijo que la atracción a los placeres materiales se debe a un incremento de la modalidad de la pasión. Generalmente, cuando a una persona que se encuentra en el mundo material, la favorece la fortuna con riquezas materiales, se vuelve adicta a tres cosas: a la bebida, a la vida sexual y a los juegos de azar. Los hombres opulentos materialmente, envanecidos por la acumulación de riquezas, se vuelven tan poco misericordiosos, que se dedican a asesinar animales, abriendo mataderos. Y además, ellos piensan que jamás habrán de morir. Esas personas necias olvidan las leyes de la naturaleza, y están locamente enamoradas del cuerpo. Ellos olvidan que el cuerpo material, por mucho que haya avanzado en términos de la civilización, incluso hasta la posición de los semidioses, será finalmente reducido a cenizas. Mientras vivimos, sin importar cuál sea la condición externa de nuestro cuerpo, encontramos dentro de él solamente excremento, orina y diversas clases de gusanos. Entregados de esa manera a la envidia y a la violencia en contra de otros cuerpos, los materialistas no comprenden cuál es la meta última de la vida, y, al no conocer esta meta, se deslizan generalmente a una condición infernal. Esos necios cometen en sus nacimientos siguientes toda clase de actividades pecaminosas a causa de este cuerpo temporal, y quedan incluso incapacitados para comprender si de hecho este cuerpo les pertenece o no. Generalmente se dice que el cuerpo le pertenece a quien lo alimenta. En consecuencia, debemos considerar si nuestro cuerpo nos pertenece personalmente o si le pertenece al amo a quien servimos. El amo dice tener pleno derecho sobre los cuerpos de sus esclavos, alegando que él los alimenta. Cabe aquí preguntar entonces si el cuerpo le pertenece al padre, quien es el amo que aporta la simiente de este cuerpo, o a la madre, quien, mediante su propia sangre y secreciones, desarrolla en su vientre el cuerpo del niño.

Hlupáci se dopouštějí všech možných hříchů kvůli tomuto špatnému pochopení, se kterým hmotné tělo považují za vlastní já. Měli bychom však být natolik inteligentní, abychom chápali, komu toto tělo náleží. Hlupák zabíjí zvířata, aby udržel tělo při životě, ale nezamýšlí se nad tím, zda toto tělo patří jemu, nebo jeho otci či matce či prarodičům. Někdy otec provdá svou dceru s nadějí, že obdrží syna v podobě dceřina dítěte. Tělo může také patřit někomu silnějšímu, který ho nutí, aby pro něj pracoval. Těla otroků se někdy prodávají a ode dne koupě patří jejich tělo novému pánovi. Na konci života patří tělo ohni, protože jemu je dáno, aby ho spálil na popel, nebo je vyhozeno na ulici, kde ho sežerou supi či psi.

Los necios se dedican a cometer toda clase de pecados, debido a la concepción errónea de identificar el cuerpo material con el yo. Pero uno debe ser lo suficientemente inteligente como para comprender a quién le pertenece este cuerpo. La persona necia se dedica a matar a otros animales para mantener el cuerpo, pero no considera si este cuerpo le pertenece a él o a su padre, madre o abuelo. En ocasiones, un abuelo o un padre le entregan su hija a un hombre en carácter de caridad, con la intención de recibir a cambio el niño que le nazca a ella. El cuerpo también le puede pertenecer a un hombre más fuerte que lo obliga a trabajar para él. Algunas veces, el cuerpo del esclavo se le vende al amo, con la idea de que este se volverá el propietario de dicho cuerpo. Y al final de la vida el cuerpo le pertenece al fuego, ya que se lanza en el fuego y es reducido a cenizas. O si no, se tira a la calle para que se lo coman los perros y los buitres.

Než se pro zachování těla budeme dopouštět všemožných hříchů, měli bychom vědět, komu patří. Konečným závěrem je, že tělo je výtvorem hmotné přírody a nakonec s hmotnou přírodou splyne; proto bychom měli usoudit, že patří hmotné přírodě. Nikdo by se neměl mylně domnívat, že tělo patří jemu. Proč bychom se měli oddávat zabíjení, abychom si udrželi něco, co ve skutečnosti ani nevlastníme? Proč bychom měli pro udržování těla zabíjet nevinná zvířata?

Antes de cometer cualquier clase de pecado para mantener el cuerpo, deberíamos comprender a quién le pertenece el mismo. Finalmente, se concluye que el cuerpo es un producto de la naturaleza material y que al final se funde con ella. Por consiguiente, la conclusión debe ser que el cuerpo le pertenece a la naturaleza material. No debemos creer equivocadamente que nuestros cuerpos nos pertenecen. ¿Por qué dedicarse a matar para conservar una falsa posesión? ¿Por qué matar animales inocentes para mantener el cuerpo?

Když je člověk omámený pýchou na své bohatství, nedbá na žádné morální zásady, ale holduje vínu, ženám a zabíjení zvířat. Za těchto okolností je na tom chudý člověk často lépe, neboť o sobě uvažuje ve vztahu k jiným tělům. Chudák často nechce jiným tělům ubližovat, protože sám dobře ví, co znamená bolest. Velký mudrc Nárada proto uvažoval, že by polobozi Nalakúvara a Manigríva, kteří byli tak opojení falešnou slávou, měli být uvedeni do životních podmínek, ve kterých nebudou mít žádné bohatství.

Cuando un hombre se encuentra neciamente enamorado del falso prestigio de la opulencia, no se interesa en ninguna instrucción moral, sino que se entrega al vino, a las mujeres y a la matanza de animales. En tales circunstancias, un hombre muy pobre, a menudo está mejor situado, ya que un hombre pobre piensa en sí mismo en relación con los demás cuerpos. Por lo general, un hombre pobre no desea infligir daño a otros cuerpos, pues puede comprender más fácilmente que cuando a él mismo le hacen daño, siente dolor. Por ello, el gran sabio Nārada consideró que, como los semidioses Nalakūvara y Maṇigrīva estaban tan perdidamente enamorados del prestigio falso, se les debería poner en una condición carente de opulencia.

Ten, kdo se píchl trnem, nepřeje druhým, aby se také píchli. Ohleduplný člověk, který žije chudě, nepřeje druhým, aby se také dostali do podobné situace. Je běžné, že ten, kdo se z chudoby dopracoval k bohatství, na konci života založí nějaké dobročinné zařízení ve prospěch jiných chudých lidí. Jinými slovy, chudý soucitný člověk se dokáže vcítit do strastí a radostí druhých. Je zřídka nafoukaný a může být oproštěný od jakéhokoliv zaslepení. Dokáže se spokojit s čímkoliv, co pro svoji obživu dostane milostí Pána.

Una persona que recibe alfilerazos en su cuerpo no desea que otros sufran alfilerazos. Un hombre considerado que esté en la pobreza, no desea que a otros se les ponga en la misma condición. Es común ver que aquel que se ha levantado de una vida de pobreza y se ha vuelto rico, crea al término de su vida alguna institución de caridad para el beneficio de otros pobres. En pocas palabras, un hombre pobre que es compasivo se identifica con las penas y placeres de los demás. Un hombre pobre rara vez se envanece con el orgullo falso, y puede estar libre de toda clase de infatuación. Él puede permanecer satisfecho con cualquier cosa que consiga para su manutención por la gracia del Señor.

Žít v chudobných podmínkách je určitým druhem askeze. Pro bráhmany ve védské kultuře je běžnou praxí žít chudě, aby se ochránili před pýchou na hmotné bohatství. Pýcha vznikající z rozvoje hmotného blahobytu je velkou překážkou na cestě duchovního osvobození. Chudý člověk nemůže nepřirozeně ztloustnout ze zbytečného přejídání. A jelikož nemůže jíst víc, než kolik potřebuje, jeho smysly jsou umírněné, a následkem toho nemá násilné sklony.

Permanecer en la condición de pobreza es un tipo de austeridad. En consecuencia, los brāhmaṇas, de acuerdo con la cultura védica, se mantienen en una condición de pobreza como algo rutinario, a fin de salvarse del envanecimiento que la opulencia material ocasiona. El envanecimiento producto del avance de la prosperidad material es un gran impedimento para la emancipación espiritual. Un hombre pobre no engorda artificialmente comiendo cada vez más. Y debido a que no puede comer más de lo que necesita, sus sentidos no son muy turbulentos. Y cuando los sentidos no son muy turbulentos, él no puede ponerse violento.

Další výhodou chudoby je, že do domu chudáka mohou snadno přijít světci, a on tak může využít jejich společnosti. Boháči nechtějí do svých domů nikoho pustit, a proto je světci nemohou navštívit. Védský systém je takový, že světci přijímají úlohu potulných mnichů, aby pod záminkou žebrání mohli vstupovat do domů hospodářů. Pro hospodáře, který obvykle pro samé starosti o rodinu zapomněl na vše, co se týká duchovního pokroku, je jejich společnost velice prospěšná. Chudý člověk má díky společnosti světců velkou možnost získat osvobození. K čemu jsou dobří lidé, kteří jsou nafoukaní kvůli hmotnému bohatství a slávě, když jsou připraveni o společnost světců a oddaných Nejvyšší Osobnosti Božství?

Otra ventaja de la pobreza es que una persona santa puede entrar fácilmente en la casa de un hombre pobre, y así, el hombre pobre puede aprovechar la compañía de la persona santa. Un hombre muy opulento no permite que cualquiera entre en su casa; por lo tanto, las personas santas no pueden entrar. De acuerdo con el sistema védico, una persona santa adopta la posición de mendigo, y bajo el pretexto de pedirles algo a los jefes de familia, puede entrar en cualquier casa. El jefe de familia, quien por lo general se ha olvidado de todo lo referente al avance espiritual por estar ocupado en el mantenimiento de los asuntos familiares, puede beneficiarse con la compañía de un hombre santo. Para el hombre pobre existe una gran oportunidad de liberarse mediante la compañía de un santo. ¿De qué sirven las personas envanecidas por el prestigio y la opulencia material, si están privadas de la compañía de las personas santas y de los devotos de la Suprema Personalidad de Dios?

Velký mudrc Nárada tedy považoval za svou povinnost uvést tyto polobohy do situace, ve které se nebudou moci pyšnit svým hmotným bohatstvím a slávou. Měl s nimi soucit a chtěl je zachránit z jejich pokleslého stavu. Byli pod vlivem kvality nevědomosti, a proto nedokázali ovládat své smysly a nezřízeně holdovali pohlavnímu životu. Povinností světce, jako je Nárada, bylo zachránit je z takového nízkého postavení. Zvířata nemohou pochopit, že jsou nahá. Ale Kuvéra byl pokladník polobohů, velice zodpovědná osoba, a Nalakúvara a Manigríva byli jeho synové. Přesto se z nich stali tak zvířecí, nepříčetní jedinci, že v opilosti nechápali, že jsou nazí. Zahalovat si spodní část těla je zásadou civilizované lidské společnosti, a když muži či ženy na tuto zásadu zapomínají, nejsou o nic lepší než zvířata. Nárada proto usoudil, že nejlepším trestem pro ně bude přeměnit je v nehybné živé bytosti — stromy. Stromy se podle přírodních zákonů nemohou hýbat. A přestože jsou zahaleny kvalitou nevědomosti, nemohou nikomu ubližovat. Velký mudrc Nárada dále považoval za vhodné, aby si i poté, co budou potrestáni, oba bratři jeho milostí pamatovali, za co takový trest dostali. Živá bytost po změně těla obvykle zapomene na svůj předešlý život, ale ve zvláštních případech — jako tomu bylo v případě Nalakúvary a Manigrívy — si milostí Pána může paměť zachovat.

Después de eso, Nārada creyó que era su deber poner a esos semidioses en una condición que les impidiera sentirse falsamente orgullosos de su opulencia y prestigio materiales. Nārada sentía compasión por ellos, y deseó salvarlos de su caída vida. Ellos se encontraban inmersos en la modalidad de la oscuridad, y como no podían controlar sus sentidos, eran por lo tanto adictos a la vida sexual. Era el deber de una persona santa como Nārada salvarlos de su abominable condición. En la vida del animal, este no tiene ninguna capacidad para comprender que está desnudo. Pero Kuvera era el tesorero de los semidioses, un hombre muy responsable, y Nalakūvara y Maṇigrīva eran dos de sus hijos. Aún así, se habían vuelto tan animales e irresponsables, que su ebriedad les impedía comprender que estaban desnudos. Cubrir la parte inferior del cuerpo es un principio de la civilización humana, y el hombre o la mujer que olvida este principio se degrada. Por lo tanto, Nārada pensó que el mejor castigo para ellos era convertirlos en árboles o entidades vivientes inmóviles. Los árboles son inmóviles por las leyes de la naturaleza. Aunque los árboles estén cubiertos por la modalidad de la ignorancia, no pueden hacer daño. El gran sabio Nārada creyó conveniente que, aunque los hermanos serían castigados por su misericordia convirtiéndose en árboles, conservaran su memoria para que fueran capaces de saber por qué se les castigaba. Generalmente, la entidad viviente olvida su vida anterior después de cambiar de cuerpo, pero en casos especiales, por la gracia del Señor, uno puede recordar, como en el caso de Nalakūvara y Maṇigrīva.

Mudrc Nárada dále plánoval, že by oba polobozi měli zůstat v podobě stromů po dobu sta nebeských let a že pak budou požehnáni možností vidět Nejvyššího Pána, Osobnost Božství, Jeho milostí tváří v tvář. Tak budou znovu povýšeni na úroveň polobohů a stanou se Pánovými velkými oddanými.

Por lo tanto, el sabio Nārada consideró que los dos semidioses deberían permanecer en la forma de árboles durante cien años, de acuerdo con la medida de tiempo de los semidioses, después de lo cual serían lo suficientemente afortunados como para ver cara a cara a la Suprema Personalidad de Dios, por Su misericordia sin causa. Y, entonces, se les ascendería de nuevo a la vida de semidioses y grandes devotos del Señor.

Poté se velký mudrc Nárada vrátil do svého sídla, zvaného Nárájanášram, a oba polobozi se proměnili ve stromy, známé jako ardžunové stromy. Ze své bezpříčinné milosti daroval Nárada polobohům možnost růst na Nandově dvoře a setkat se s Pánem Krišnou tváří v tvář.

Después de esto, el gran sabio Nārada regreso a su morada conocida como Nārāyaṇa-āśrama, y los dos semidioses se convirtieron en árboles, conocidos como los árboles gemelos arjuna. Los dos semidioses fueron favorecidos por la misericordia sin causa de Nārada, y se les dio la oportunidad de crecer en el jardín de Nanda y ver al Señor Kṛṣṇa cara a cara.

I když byl malý Krišna přivázán k dřevěnému hmoždíři, vydal se ke dvěma stromům, aby splnil předpověď svého velkého oddaného Nárady. Pán Krišna věděl, že Nárada je Jeho velký oddaný a že ardžunové stromy, které před Ním stojí, jsou ve skutečnosti Kuvérovi synové. “Nyní musím vyplnit slova Mého velkého oddaného Nárady,” myslel si. Pak se pokusil projít mezerou mezi oběma stromy. Sám sice prošel, ale velký dřevěný hmoždíř se vzpříčil mezi kmeny. Pán Krišna toho využil a začal mocně tahat za provaz, kterým byl k hmoždíři přivázaný. Jakmile zatáhl, oba stromy se všemi listy a větvemi se s rachotem zřítily k zemi a ze spadlých, polámaných stromů vystoupily dvě velké osobnosti, zářící jako oheň. Celé okolí osvítily svou krásnou přítomností. Oba polobozi v očištěných tělech okamžitě předstoupili před děťátko Krišnu, poklonili se Mu na projev úcty a modlili se následovně:

A pesar de que el niño Kṛṣṇa estaba atado al mortero de madera, se dirigió hacia los árboles gemelos para cumplir la profecía de Su gran devoto Nārada. El Señor Kṛṣṇa sabía que Nārada era Su gran devoto, y que los árboles que estaban ante Él como los árboles gemelos arjuna eran realmente los hijos de Kuvera. El Señor pensó: «Ahora debo hacer que se cumplan las palabras de Mi gran devoto Nārada». Él comenzó entonces a avanzar por el pasadizo que había entre los dos árboles. Pero aunque el Señor pudo pasar por en medio de ellos, el gran mortero de madera se trabó horizontalmente entre los árboles. Aprovechándose de esto, el Señor Kṛṣṇa comenzó a jalar la cuerda que estaba atada al mortero. Tan pronto como Él jaló con una gran fuerza, los dos árboles cayeron inmediatamente con gran estrépito junto con todas sus ramas y vástagos. De los árboles quebrados surgieron dos grandes personalidades, resplandecientes como el fuego llameante, que iluminaron y embellecieron todos los lugares con su presencia. Los cuerpos purificados se postraron de inmediato ante el niño Kṛṣṇa, y le ofrecieron sus respetos y oraciones con las siguientes palabras.

“Milý Pane Krišno, jsi původní Osobnost Božství, Pán všech mystických sil. Učení bráhmanové dobře vědí, že tento vesmírný projev je expanzí Tvých energií, které jsou někdy projevené a někdy ne. Jsi původním dárcem života, těla a smyslů všech živých bytostí. Jsi věčný Bůh, Pán Višnu, všudypřítomný a nikdy neslábnoucí vládce všeho, a jsi věčný čas. Jsi původní zdroj vesmírného projevu, který funguje pod vlivem tří kvalit hmotné přírody — dobra, vášně a nevědomosti. Žiješ jako Nadduše ve všech tělech živých bytostí a dobře víš, co se odehrává v jejich tělech a myslích. Jsi proto svrchovanou osobou řídící všechny jejich činnosti. Avšak i když jsi uprostřed všeho, co ovlivňují hmotné kvality přírody, jejich znečišťující vliv na Tebe nepůsobí. Nikdo z těch, kdo podléhají hmotným kvalitám, nemůže rozumět Tvým transcendentálním vlastnostem, jež existovaly i před stvořením; proto jsi nazýván Nejvyšší Transcendence. Skládáme uctivé poklony lotosovým nohám Tebe, Pane Vásudévo, Nejvyšší Brahmane, jehož neustále opěvují Tvé osobní vnitřní energie.

«Querido Señor Kṛṣṇa, Tú eres la Personalidad de Dios original, el amo de todos los poderes místicos. Los brāhmaṇas eruditos saben bien que esta manifestación cósmica es una expansión de Tus potencias, las cuales a veces se manifiestan y a veces permanecen no manifiestas. Tú eres el proveedor original de la vida, el cuerpo y los sentidos de todas las entidades vivientes. Tú eres el Dios eterno, el Señor Viṣṇu, quien es omnipresente y el controlador imperecedero de todo. Tú eres la fuente original de la manifestación cósmica, la cual actúa bajo el hechizo de las tres modalidades de la naturaleza material: la bondad, la pasión y la ignorancia. Tú, en la forma de la Superalma, vives en todas las múltiples formas de entidades vivientes, y sabes muy bien lo que sucede dentro de los cuerpos y dentro de sus mentes. Por consiguiente, Tú eres el director supremo de todas las actividades de todas las entidades vivientes. Pero, aunque Te encuentras en medio de todas las cosas sujetas al hechizo de las modalidades de la naturaleza material, ninguna de esas cualidades contaminadas Te afecta. Nadie que se encuentre bajo la jurisdicción de las modalidades materiales puede comprender Tus cualidades trascendentales, las cuales existen desde antes de la creación; por consiguiente, se Te llama la Trascendencia Suprema. Ofrezcamos, pues, nuestras respetuosas reverencias a Tus pies de loto, Señor Vāsudeva, que eres el Brahman Supremo, el cual siempre es glorificado por Sus potencias internas personales. 

V tomto hmotném světě se necháváš poznat pouze prostřednictvím svých různých inkarnací. I když přijímáš různé druhy těl, tato těla nejsou částí hmotného stvoření. Jsou vždy plná transcendentálních energií — neomezeného bohatství, síly, krásy, slávy, moudrosti a odříkání. V hmotném světě je rozdíl mezi tělem a majitelem těla, ale Tebe se takový rozdíl netýká, protože se zjevuješ ve svém původním duchovním těle. Když se zjevíš, Tvoje neobyčejné činnosti ukazují, že jsi Nejvyšší Osobnost Božství. Takové činnosti nemůže provádět nikdo v hmotném těle. Ty, Nejvyšší Osobnost Božství, způsobuješ zrození a smrt i osvobození živých bytostí. Máš v sobě všechny své úplné expanze. Můžeš každému poskytnout veškerá požehnání. Ó Pane! Ó zdroji štěstí a dobra, s úctou se Ti klaníme. Jsi všeprostupující Nejvyšší Osobnost Božství, svrchovaný zdroj klidu a míru a nejslavnější potomek dynastie krále Jadua. Ó Pane, náš božský otec Kuvéra je Tvůj služebník. Také velký mudrc Nárada je Tvým služebníkem, a pouze jejich milostí jsme se s Tebou mohli osobně setkat. Modlíme se proto, abychom mohli být vždy zapojeni do transcendentální láskyplné služby Tobě tak, že budeme mluvit jen o Tvé slávě a naslouchat o Tvých transcendentálních činnostech. Nechť jsou naše ruce a ostatní části těla zaměstnané službou Tobě, naše mysli nechť se neustále soustředí na Tvoje lotosové nohy a naše hlavy nechť se vždy klaní před Tvou všeprostupující vesmírnou podobou.”

En este mundo material, se Te puede conocer únicamente por medio de Tus distintas encarnaciones. Aunque Tú asumes diferentes tipos de cuerpos, estos cuerpos no son parte de la creación material. Estos cuerpos se encuentran siempre colmados de potencias trascendentales de opulencia, fuerza, belleza, fama, sabiduría y renunciación, todas ilimitadas. En la existencia material existe una diferencia entre el cuerpo y el propietario del mismo, mas para Ti no hay tal diferencia, pues Tú apareces en Tu cuerpo espiritual original. Cuando Tú apareces, Tus extraordinarias actividades indican que Tú eres la Suprema Personalidad de Dios. A nadie que se encuentre en la existencia material le es posible realizar esas actividades extraordinarias. Tú eres la Suprema Personalidad de Dios, que ha aparecido ahora para causar el nacimiento y la muerte, así como también la liberación de las entidades vivientes. Y Tú estás completo con todas Tus expansiones plenarias. Tú puedes otorgarle a cada quien toda clase de bendiciones. ¡Oh, Señor!, ¡oh, fuente de toda fortuna y bondad!, Te ofrecemos nuestras reverencias respetuosas, Tú eres la Suprema Personalidad de Dios omnipresente, la fuente de la paz y la persona suprema en la dinastía del rey Yadu. ¡Oh, Señor!, nuestro padre, conocido como Kuvera, el semidiós, es Tu sirviente. De igual manera, el gran sabio Nārada es también Tu sirviente. Y, únicamente por la gracia de ellos, hemos podido verte personalmente. Te pedimos, por lo tanto, que podamos entregarnos siempre a Tu amoroso servicio trascendental, hablando solamente de Tus glorias y oyendo hablar acerca de Tus actividades trascendentales. Que nuestras manos y demás miembros se ocupen siempre en Tu servicio, que nuestras mentes se concentren siempre en Tus pies de loto y que nuestras cabezas se postren siempre ante la omnipresente forma universal de Vuestra Señoría».

Poté, co polobozi Nalakúvara a Manigríva dokončili své modlitby, dítě Šrí Krišna, Pán a majitel Gókuly, jenž byl provazy matky Jašódy připoután k dřevěnému hmoždíři, se usmál a řekl: “Již dávno jsem věděl, že vám Můj velký oddaný Nárada Muni projevil bezpříčinnou milost a zachránil vás před ohavnou pýchou, která vás ovládla jakožto neobyčejně krásné a bohaté členy rodiny polobohů. Zachránil vás před poklesnutím do nejnižších podmínek pekelného života. To vše jsem již věděl. Máte velké štěstí, že vás nejen proklel, ale že jste měli i možnost ho vidět. Podaří-li se někomu náhodou se setkat s velkým světcem, jako je Nárada, který je vždy vyrovnaný a milostivý ke všem, pak je tato podmíněná duše okamžitě vysvobozena. Je to stejné, jako když se stojí na přímém slunečním světle — nic nebrání očím, aby viděly. Vaše životy, ó Nalakúvaro a Manigrívo, jsou nyní úspěšně naplněné, protože jste ke Mně vyvinuli extatickou lásku. Toto je vaše poslední zrození v hmotném světě. Nyní se můžete vrátit do sídla svého otce na nebeských planetách, a díky tomu, že si uchováte postoj oddané služby, budete osvobození i během tohoto života.”

Cuando los semidioses Nalakūvara y Maṇigrīva terminaron sus oraciones, el niño, el Señor Kṛṣṇa, el amo y propietario de Gokula, atado al mortero de madera con las cuerdas de Yaśodā, comenzó a sonreír y dijo: «Yo ya sabía que Mi gran devoto, el sabio Nārada, había conferido su misericordia sin causa, al salvarlos de la condición abominable de orgullo causada por la posesión de belleza y opulencia extraordinarias en una familia de semidioses. Él los salvó de que resbalaran a la más baja condición de la vida infernal. Yo ya conozco todos estos hechos. Ustedes son muy afortunados, pues no solamente los maldijo, sino que también tuvieron la gran oportunidad de verlo. Si un alma condicionada, por casualidad puede ver cara a cara a una persona tan santa como Nārada, quien es siempre sereno y misericordioso para con todos, se libera entonces inmediatamente. Esto es como encontrarse situado a plena luz del Sol: nada puede ser un impedimento para la visión. Por consiguiente, ¡oh, Nalakūvara y Maṇigrīva!, sus vidas ahora han alcanzado el éxito, porque ustedes han desarrollado amor extático por Mí. Este es su último nacimiento en la existencia material. Ahora pueden regresar a la residencia de su padre en el planeta celestial y, manteniendo la actitud de servicio devocional, ustedes serán liberados en esta misma vida».

Poté polobozi Pána uctivě obešli a s opakovanými poklonami se vzdálili. Krišna zůstal přivázaný provazy k hmoždíři.

Después de esto, los semidioses dieron vueltas muchas veces alrededor del Señor, se postraron ante Él una y otra vez, y de esa manera partieron. El Señor quedó atado con las cuerdas al mortero.

Takto končí Bhaktivédántův výklad 10. kapitoly knihy Krišna, nazvané “Vysvobození Nalakúvary a Manigrívy”.

Así termina el significado de Bhaktivedanta, del capítulo décimo del libro Kṛṣṇa, titulado: «La liberación de Nalakūvara y Maṇigrīva».