Text 294
Text 294
Verš
Texto
iṅhāra sevā kara tumi kariyā āgraha
iṅhāra sevā kara tumi kariyā āgraha
Synonyma
Palabra por palabra
Překlad
Traducción
Śrī Caitanya Mahāprabhu Raghunātha dāse poučil: „Tento kámen je transcendentální podoba Pána Kṛṣṇy, proto ho uctívej s velkým zaujetím.“
Śrī Caitanya Mahāprabhu instruyó a Raghunātha dāsa: «Esta piedra es la forma trascendental del Señor Kṛṣṇa. Adórala con mucho fervor».
Význam
Significado
Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura ve své Anubhāṣyi píše, že podle názoru Śrī Caitanyi Mahāprabhua je govardhana-śilā, kámen z kopce Góvardhanu, přímo podobou Kṛṣṇy, syna Mahārāje Nandy. Pán kámen tři roky používal sám, a potom v srdci Raghunātha dāse probudil oddanou službu tomuto kamenu. Pán ho Raghunāthovi dāsovi dal, a tak jej přijal jako jednoho ze svých nejdůvěrnějších služebníků. Někteří závistiví lidé však docházejí k závěru, že Śrī Caitanya Mahāprabhu Raghunāthovi dāsovi nedovolil uctívat Božstvo přímo, ale dal mu kámen z Góvardhanu, protože Raghunātha dāsa nepocházel z brāhmaṇské rodiny. Toto uvažování je nārakī neboli pekelné. V Padma Purāṇě se uvádí: arcye viṣṇau śilā-dhīr guruṣu nara-matir vaiṣṇave jāti-buddhiḥ...yasya vā nārakī saḥ. Pokud si někdo myslí, že je uctívaná śālagrāma-śilā pouhým kamenem, duchovní mistr obyčejnou lidskou bytostí nebo čistý vaiṣṇava, který káže učení bhakti po celém světě, příslušníkem určité kasty nebo společenské skupiny, je považován za nārakīho neboli uchazeče o život v pekle. Když Śrī Caitanya Mahāprabhu řekl, že se govardhana-śilā neboli kámen z kopce Góvardhanu neliší od těla Śrī Kṛṣṇy, Nejvyšší Osobnosti Božství, nepřímo těmto hlupákům doporučil, aby nezáviděli vaiṣṇavovi, který patří do jiné kasty či skupiny. Vaiṣṇavu musíme považovat za transcendentálního. Takto můžeme být zachráněni, jinak nás jistě čeká život v pekle.
En su Anubhāṣya, Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura escribe que, en opinión de Śrī Caitanya Mahāprabhu, la govardhana-śilā, la piedra de la colina de Govardhana, era directamente la forma de Kṛṣṇa, el hijo de Mahārāja Nanda. El Señor tuvo la piedra consigo durante tres años, después de los cuales hizo despertar en el corazón de Raghunātha dāsa el servicio devocional por aquella piedra. A continuación, el Señor dio la piedra a Raghunātha dāsa, aceptándole como uno de Sus sirvientes más íntimos. Sin embargo, hay gente envidiosa que sostiene que Śrī Caitanya Mahāprabhu dio la piedra de Govardhana a Raghunātha dāsa en lugar de concederle el derecho de adorar directamente a la Deidad porque Raghunātha dāsa no había nacido en familia de brāhmaṇas. Esa mentalidad es nārakī, infernal. Como afirma el Padma Purāṇa: arcye viṣṇau śilā-dhīr guruṣu nara-matir vaiṣṇave jāti-buddhiḥ... yasya vā nārakī saḥ. Si alguien piensa que la adorable śālagrāma-śilā es una simple piedra, que el maestro espiritual es un ser humano corriente, o que un vaiṣṇava puro que predica el culto del bhakti por todo el mundo es miembro de una determinada casta o división material de la sociedad, se le considera un nārakī, un candidato a la vida infernal. Cuando Śrī Caitanya Mahāprabhu enseñó que la govardhana-śilā, la piedra de Govardhana, no es diferente del cuerpo de Śrī Kṛṣṇa, la Suprema Personalidad de Dios, indirectamente estaba aconsejando a esos necios que no deben sentir envidia del vaiṣṇava que pertenece a una casta o secta diferente. Al vaiṣṇava se le debe considerar trascendental. De ese modo, podemos salvarnos; de lo contrario, es seguro que nos espera una vida infernal.